در جهان پیچیده امروز کودکان برای کنش ورزی مؤثر با محیط نیازمند کسب مهارت های هیجانی، اجتماعی و روانی هستند، به گونه ای که برای رسیدن به موفقیت های آینده وجود مهارت های شناختی بدون صلاحیت های اجتماعی و هیجانی کفایت نمی کند و تنها تأکید بر رشد و توانایی های شناختی نمی تواند ضامن موفقیت آتی آن -ها در جامعه باشد.
منظور از ساحت رشد اجتماعی-هیجانی در مطالعه “کودکی در ایران”، بررسی مجموعه توانایی های درون فردی و بین فردی متعددی است که امکان تجربه، ابراز و مدیریت هیجان ها توسط کودک و برقراری روابط مثبت و مؤثر با دیگران را فراهم می آورد. این ساحت در واقع بر مهارت هایی تمرکز دارد که خودآگاهی کودک را از خویش، احساسات، چگونگی تعامل با دیگران و تأثیر بر محیط و شرایط زندگی افزایش می دهد. برپایه یک طبقه بندی می توان این متغیرها را به دو دسته رفتارهای مثبت و سازگارانه و متغیرهای منفی و ناسازگار تقسیم نمود. دسته یکم شامل متغیرهایی چون رفتارهای خودکنترلی و خودتنظیمی، احساس عاملیت، مهارت های اجتماعی،